First days at the Hospital
Door: Maartje
Blijf op de hoogte en volg Maartje
09 Februari 2016 | Ghana, Accra
Hallo Allemaal!
Leuk om alle reacties te lezen!! Ondertussen zijn we alweer een week verder en hebben we onze eerste stagedagen achter de rug. Eerste indruk: Leuk, maar heeel anders! Ik zal beginnen bij onze eerste dag. Niet zo’n goede start gemaakt.. haha. Woensdagavond dachten we nog ‘’even’’ iets te gaan drinken in een container langs de straat. Laat dat eventjes maar weg, want het bleek erg gezellig te zijn en het bier erg lekker. Even niet in de gaten dat een bier flesje hier 0.62L is en dat de tijd zo snel ging. Voor we het wisten was het alweer 00.30u voor we in bed lagen, niet echt op tijd dus. De volgende ochtend ging de wekker en we werden wakker en dachten allemaal, onee.. gisterenavond was geen goed plan. Maar goed toch naar the hospital natuurlijk. Daar zaten we dan, in de taxi die helemaal op een neer schudde omdat er overal gaten in de weg zitten, niet fijn. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen gingen we naar Viviën, de hoofdzuster. Daar maakte we afspraken over hoe we het ging doen de komende maanden. We spraken af dat we gingen beginnen op de OPD en de Emergency. Beide kun je het een beetje vergelijken met de spoed eisende hulp in Nederland.
Donderdag zijn we gestart op de Emergency, waar we een warm welkom van iedereen kregen. Niemand kan onze namen goed uitspreken, dus daar zitten ze constant om te lachen. Toen we op de afdeling aankwamen mochten we even gaan zitten. Dokter Narh kwam langs. Hij is, denk ik, een beetje de baas van het ziekenhuis. Dokter Narh ging ons vertellen over wat we moesten doen als we in aanraking kwamen met bloed, ivm HIV. Daar kreeg ik helaas maar de helft van mee, want voor ik het wist ging ik van mijn padje af. Ik denk door de hitte en het weinig eten, maar ook door de kater die ik had.. Maar dat durfde ik natuurlijk niet te zeggen haha. Iedereen was super bezorgd en zei dat ik gewoon moest gaan liggen, in een kamertje. Dat wilde ik eigenlijk niet, want ik voelde me schuldig tegenover al die mensen die daar zaten te wachten tot ze geholpen konden worden. Maar ik moest, dat was beter zeiden ze. Na tien minuten vond ik het wel genoeg, dus ging ik maar weer terug de afdeling op. Iedereen was heel zorgzaam en vroeg of het wel ging. Maar het ging wel weer, dus ik heb lekker langs het bureautje op de zusterspost, gewoon midden op de gang, gezeten. Ik had de tijd om te observeren hoe het allemaal in zijn werk gaat, en vragen hoe alles werkt. Iedereen legde alles heel fijn uit en ik kreeg ook een beetje een beeld van hoe ze werken. Op het einde van de middag kwam er ineens een vrouw overstuur binnen, met haar kind. Ze legde haar kind neer op een brancard op de gang, waar allemaal mensen zaten te wachten. De zusters uit het ziekenhuis hadden zo gezien wat er aan de hand was, want het kind was al dood.. Heel haar voetje was zwart, dus waarschijnlijk zijn ze gewoon veel te laat naar het ziekenhuis gekomen.
Pien en ik hadden nog nooit een dood kindje gezien, dus wij vonden het best wel heftig. De rest van heel de verpleging deed er heel gewoon over. Die lachen gewoon om grapjes die gemaakt werden, en vingen de moeder van het kind ook niet echt op. De moeder was vooral aan het schreeuwen en huilen naar de lucht, waarschijnlijk bidden. Vervolgens vroeg iemand van de verpleging of iemand van ons de ogen van het kind wilde dicht doen, toen we zeiden dat we dat niet wilde begon iedereen te lachen. Heel raar vonden wij. Maar goed, blijkbaar is dat heel normaal hier. Vervolgens was het alweer 14.00u, dus tijd om naar huis te gaan.
De volgende dag hadden we weer een stage dag. Deze dag mochten Pien en ik werken op de OPD. Hier worden alle controles (vital checks) bij de mensen gedaan. Als iemand binnen komt meldt hij zich bij de balie en krijgt hij zijn patiënten dossier. Daarna moeten ze wachten tot hun naam wordt genoemd, door ons dus. Ook weer iets waar iedereen om moet lachen als wij hun namen uitspreken. Als de patiënten bij ons komen, meten wij de bloeddruk, tempratuur en het gewicht. Dit schrijven we op in hun dossier en vervolgens mogen ze weer wachten tot ze geroepen worden door de dokter. Hij doet dan het verdere onderzoek. Dus wat wij vrijdag hebben gedaan.. heel veel controles. Opzich wel leuk, omdat we iets te doen hadden, wat ook echt nuttig was. Maar na een paar uur hadden we er ook wel weer genoeg van. Gelukkig waren we om 14.00u alweer klaar en konden we gaan uitwaaien op het strand. Dit met een iets minder goede afloop..
Pien, Marije en ik dachten, yes! Weekend! Dus rond 15.00u lagen wij op het strand. We lagen zo lekker, dat we al snel in slaap vielen, wat niet erg handig was. Mijn telefoon lag langs me bij mijn tas, maar toen ik wakker werd was hij weg.. Gestolen dus. Flink balen natuurlijk. Ashley zei ons in het begin, het is hier echt super leuk, maar er zijn altijd momenten die minder leuk zijn. Je moet gewoon proberen overal de lol van in te zien. En eigenlijk werkte dat best wel goed, we hebben er heel het weekend maar grapjes over lopen maken. En ik heb hem niet eens heel erg gemist.
Vrijdagavond was ook onze eerste ‘’stap’’ avond. Samen met Ashley, Desmond en persy, onze huisgenoot gingen we naar het ‘’Freedom Café’’ ook een cafétje in een container langs de weg, waar ze hele gezellige Afrikaanse muziek draaien, waar je leuk kan poulen en lekker kan drinken. En dat deden we! Onze eerste stapavond was geslaagd!
Zaterdag en zondag zijn we naar Maranata geweest. Dat is een soort feest eiland, met aan de ene kant zee en de andere kant de Volta rivier en waar allemaal mensen uit verschillende landen komen die ook in Ghana zijn. En daar kwamen we achter. Er waren mensen uit Nederland, Schotland, Duitsland, Canada en nog een paar meer landen. Omdat iedereen benieuwd is naar elkaar raakte we al snel aan de praat.
In de middag hebben we vooral op het strand gelegen met zijn drieën. Beetje slapen, lekker door de hoge golven lopen en natuurlijk bij bruinen ;). Rond 17.00u gingen we terug naar de bar om te gaan eten en drinken. Het was nog lekker rustig, omdat ze pas in de avond de stroom aan zetten. Dus geen muziek en nog geen licht. Rond 20.00u werd het gezellig! We gingen met zijn alle een spelletje doen met drank en bekers. Moeilijk om uit te leggen.. We speelde de zwarte tegen de witte haha. De zwarte waren vooral de mensen die op Maranata werken, maar ook vooral gezellig mee doen.
Ondertussen stond ook de muziek aan en begonnen er mensen te dansen. Dat werden er steeds meer. Vervolgens werd ook een groot vuur aan gemaakt, waar iedereen omheen stond te dansen. Zo leuk om te zien. Iedereen danste en dat ging nog wel even door tot in de late uurtjes. Rond 01.00 vonden wij het wel genoeg geweest, dus gingen wij naar ons hutje waar we in gingen overnachten. Een hutje met een zandvloer en drie bedden en dat was ook genoeg om in te kunnen slapen.
De volgende dag werden we alweer om 08.00u wakker, door de warmte en het licht. Best goed geslapen. Pien en ik hadden het alweer heet genoeg, dus wij begonnen de dag met een frisse duik in de rivier. Vervolgens hebben we ontbeten, en rond 11.00u gingen we weer met de boot terug naar Ada. Toen we thuis kwamen dachten we lekker te douchen. Mooi niet dus.. net als je het nodig hebt is er dus geen water. Dat zijn we ondertussen wel gewend.
Later op de dag moest Spanje voetballen, alle Ghanezen zijn voor Spanje, dus dat moest een gezellige wedstrijd worden. Viel uiteindelijk best mee. We merkte allemaal dat we moe waren en hebben weinig van het voetballen gevolgd. Pien ik gingen even drinken halen een tentje verder op, maar werden op gehouden door een hoop mensen die op straat aan het dansen waren. Dat konden wij natuurlijk niet afslaan, dus ook wij deden mee. Vervolgens raakte we aan de praat met een jongen, die vertelde dat dit de begrafenis van zijn oma was die 2 dagen geleden was overleden. Best raar, maar de Ghanezen maken er hier een weekend feest van als iemand begraven werd. Vonden wij niet erg ;).
Rond 22.00 vertrokken we weer richting huis, maar toen we terug kwamen zagen we dat we vergeten waren de kraan dicht te draaien waar eerst geen water uit kwam. Nu dus wel.. Heel de keuken stond blank haha. Dus wij met wat doeken en een emmertje water alles weer schoon gemaakt. Ook hier konden we wel om lachen.
Maandag was het weekend weer afgelopen en weer tijd om stage te gaan lopen. We hadden er wel weer zin in. Maar toen we aan kwamen, merkte we al gauw dat we een beetje dizzy werden van het heette weer. Ook hadden we iets minder leuke, strengere en minder goed verstaanbaardere collega’s. Heel de dag kregen we kleine klusjes, articuleerde ze slecht en lachte ons een beetje uit als we weer iets niet goed deden. Best vervelend soms, omdat we het juist wel willen leren. Op het einde van de dag zaten Pien en ik er echt doorheen, hadden slecht geslapen, het was heet en wilde naar huis. We hadden er gewoon voor gezorgd dat we geen pauze hadden en dat we dus een half uur eerder konden gaan. Dat was goed gelukkig. Vannacht hebben we gelukkig weer beter geslapen, en hadden weer meer zin in het werken. Pien stond vandaag weer op de OPD, voor de controles en ik op de Emergency. Toch weer veel geleerd. Vandaag heb ik wat meer verpleegtechnische dingetjes gedaan en geleerd over de ziektebeelden en medicijnen. Er waren heel wat kindjes met hoge koorts, die waarschijnlijk Malaria hadden. Verder ook weer een kindje met een zwart afgestorven voetje, een meisje die was aangereden door de taxi en iemand met een verhoogde bloeddruk.
Verder was het over het algemeen heel rustig, omdat het op dinsdag altijd markt is in Kasseh, wat blijkbaar belangrijker is als je ziek bent dan naar het ziekenhuis gaan.
Nou weer een heel verhaal! Ik heb een aantal foto’s op facebook gezet zodat jullie een beetje een beter beeld erbij krijgen ;). Ondertussen heb ik ook weer een nieuwe telefoon en ben ik weer bereikbaar op Whatsapp op het nummer: +31 6 12613734.
Tot snel weer!
Liefs Maartje
Leuk om alle reacties te lezen!! Ondertussen zijn we alweer een week verder en hebben we onze eerste stagedagen achter de rug. Eerste indruk: Leuk, maar heeel anders! Ik zal beginnen bij onze eerste dag. Niet zo’n goede start gemaakt.. haha. Woensdagavond dachten we nog ‘’even’’ iets te gaan drinken in een container langs de straat. Laat dat eventjes maar weg, want het bleek erg gezellig te zijn en het bier erg lekker. Even niet in de gaten dat een bier flesje hier 0.62L is en dat de tijd zo snel ging. Voor we het wisten was het alweer 00.30u voor we in bed lagen, niet echt op tijd dus. De volgende ochtend ging de wekker en we werden wakker en dachten allemaal, onee.. gisterenavond was geen goed plan. Maar goed toch naar the hospital natuurlijk. Daar zaten we dan, in de taxi die helemaal op een neer schudde omdat er overal gaten in de weg zitten, niet fijn. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen gingen we naar Viviën, de hoofdzuster. Daar maakte we afspraken over hoe we het ging doen de komende maanden. We spraken af dat we gingen beginnen op de OPD en de Emergency. Beide kun je het een beetje vergelijken met de spoed eisende hulp in Nederland.
Donderdag zijn we gestart op de Emergency, waar we een warm welkom van iedereen kregen. Niemand kan onze namen goed uitspreken, dus daar zitten ze constant om te lachen. Toen we op de afdeling aankwamen mochten we even gaan zitten. Dokter Narh kwam langs. Hij is, denk ik, een beetje de baas van het ziekenhuis. Dokter Narh ging ons vertellen over wat we moesten doen als we in aanraking kwamen met bloed, ivm HIV. Daar kreeg ik helaas maar de helft van mee, want voor ik het wist ging ik van mijn padje af. Ik denk door de hitte en het weinig eten, maar ook door de kater die ik had.. Maar dat durfde ik natuurlijk niet te zeggen haha. Iedereen was super bezorgd en zei dat ik gewoon moest gaan liggen, in een kamertje. Dat wilde ik eigenlijk niet, want ik voelde me schuldig tegenover al die mensen die daar zaten te wachten tot ze geholpen konden worden. Maar ik moest, dat was beter zeiden ze. Na tien minuten vond ik het wel genoeg, dus ging ik maar weer terug de afdeling op. Iedereen was heel zorgzaam en vroeg of het wel ging. Maar het ging wel weer, dus ik heb lekker langs het bureautje op de zusterspost, gewoon midden op de gang, gezeten. Ik had de tijd om te observeren hoe het allemaal in zijn werk gaat, en vragen hoe alles werkt. Iedereen legde alles heel fijn uit en ik kreeg ook een beetje een beeld van hoe ze werken. Op het einde van de middag kwam er ineens een vrouw overstuur binnen, met haar kind. Ze legde haar kind neer op een brancard op de gang, waar allemaal mensen zaten te wachten. De zusters uit het ziekenhuis hadden zo gezien wat er aan de hand was, want het kind was al dood.. Heel haar voetje was zwart, dus waarschijnlijk zijn ze gewoon veel te laat naar het ziekenhuis gekomen.
Pien en ik hadden nog nooit een dood kindje gezien, dus wij vonden het best wel heftig. De rest van heel de verpleging deed er heel gewoon over. Die lachen gewoon om grapjes die gemaakt werden, en vingen de moeder van het kind ook niet echt op. De moeder was vooral aan het schreeuwen en huilen naar de lucht, waarschijnlijk bidden. Vervolgens vroeg iemand van de verpleging of iemand van ons de ogen van het kind wilde dicht doen, toen we zeiden dat we dat niet wilde begon iedereen te lachen. Heel raar vonden wij. Maar goed, blijkbaar is dat heel normaal hier. Vervolgens was het alweer 14.00u, dus tijd om naar huis te gaan.
De volgende dag hadden we weer een stage dag. Deze dag mochten Pien en ik werken op de OPD. Hier worden alle controles (vital checks) bij de mensen gedaan. Als iemand binnen komt meldt hij zich bij de balie en krijgt hij zijn patiënten dossier. Daarna moeten ze wachten tot hun naam wordt genoemd, door ons dus. Ook weer iets waar iedereen om moet lachen als wij hun namen uitspreken. Als de patiënten bij ons komen, meten wij de bloeddruk, tempratuur en het gewicht. Dit schrijven we op in hun dossier en vervolgens mogen ze weer wachten tot ze geroepen worden door de dokter. Hij doet dan het verdere onderzoek. Dus wat wij vrijdag hebben gedaan.. heel veel controles. Opzich wel leuk, omdat we iets te doen hadden, wat ook echt nuttig was. Maar na een paar uur hadden we er ook wel weer genoeg van. Gelukkig waren we om 14.00u alweer klaar en konden we gaan uitwaaien op het strand. Dit met een iets minder goede afloop..
Pien, Marije en ik dachten, yes! Weekend! Dus rond 15.00u lagen wij op het strand. We lagen zo lekker, dat we al snel in slaap vielen, wat niet erg handig was. Mijn telefoon lag langs me bij mijn tas, maar toen ik wakker werd was hij weg.. Gestolen dus. Flink balen natuurlijk. Ashley zei ons in het begin, het is hier echt super leuk, maar er zijn altijd momenten die minder leuk zijn. Je moet gewoon proberen overal de lol van in te zien. En eigenlijk werkte dat best wel goed, we hebben er heel het weekend maar grapjes over lopen maken. En ik heb hem niet eens heel erg gemist.
Vrijdagavond was ook onze eerste ‘’stap’’ avond. Samen met Ashley, Desmond en persy, onze huisgenoot gingen we naar het ‘’Freedom Café’’ ook een cafétje in een container langs de weg, waar ze hele gezellige Afrikaanse muziek draaien, waar je leuk kan poulen en lekker kan drinken. En dat deden we! Onze eerste stapavond was geslaagd!
Zaterdag en zondag zijn we naar Maranata geweest. Dat is een soort feest eiland, met aan de ene kant zee en de andere kant de Volta rivier en waar allemaal mensen uit verschillende landen komen die ook in Ghana zijn. En daar kwamen we achter. Er waren mensen uit Nederland, Schotland, Duitsland, Canada en nog een paar meer landen. Omdat iedereen benieuwd is naar elkaar raakte we al snel aan de praat.
In de middag hebben we vooral op het strand gelegen met zijn drieën. Beetje slapen, lekker door de hoge golven lopen en natuurlijk bij bruinen ;). Rond 17.00u gingen we terug naar de bar om te gaan eten en drinken. Het was nog lekker rustig, omdat ze pas in de avond de stroom aan zetten. Dus geen muziek en nog geen licht. Rond 20.00u werd het gezellig! We gingen met zijn alle een spelletje doen met drank en bekers. Moeilijk om uit te leggen.. We speelde de zwarte tegen de witte haha. De zwarte waren vooral de mensen die op Maranata werken, maar ook vooral gezellig mee doen.
Ondertussen stond ook de muziek aan en begonnen er mensen te dansen. Dat werden er steeds meer. Vervolgens werd ook een groot vuur aan gemaakt, waar iedereen omheen stond te dansen. Zo leuk om te zien. Iedereen danste en dat ging nog wel even door tot in de late uurtjes. Rond 01.00 vonden wij het wel genoeg geweest, dus gingen wij naar ons hutje waar we in gingen overnachten. Een hutje met een zandvloer en drie bedden en dat was ook genoeg om in te kunnen slapen.
De volgende dag werden we alweer om 08.00u wakker, door de warmte en het licht. Best goed geslapen. Pien en ik hadden het alweer heet genoeg, dus wij begonnen de dag met een frisse duik in de rivier. Vervolgens hebben we ontbeten, en rond 11.00u gingen we weer met de boot terug naar Ada. Toen we thuis kwamen dachten we lekker te douchen. Mooi niet dus.. net als je het nodig hebt is er dus geen water. Dat zijn we ondertussen wel gewend.
Later op de dag moest Spanje voetballen, alle Ghanezen zijn voor Spanje, dus dat moest een gezellige wedstrijd worden. Viel uiteindelijk best mee. We merkte allemaal dat we moe waren en hebben weinig van het voetballen gevolgd. Pien ik gingen even drinken halen een tentje verder op, maar werden op gehouden door een hoop mensen die op straat aan het dansen waren. Dat konden wij natuurlijk niet afslaan, dus ook wij deden mee. Vervolgens raakte we aan de praat met een jongen, die vertelde dat dit de begrafenis van zijn oma was die 2 dagen geleden was overleden. Best raar, maar de Ghanezen maken er hier een weekend feest van als iemand begraven werd. Vonden wij niet erg ;).
Rond 22.00 vertrokken we weer richting huis, maar toen we terug kwamen zagen we dat we vergeten waren de kraan dicht te draaien waar eerst geen water uit kwam. Nu dus wel.. Heel de keuken stond blank haha. Dus wij met wat doeken en een emmertje water alles weer schoon gemaakt. Ook hier konden we wel om lachen.
Maandag was het weekend weer afgelopen en weer tijd om stage te gaan lopen. We hadden er wel weer zin in. Maar toen we aan kwamen, merkte we al gauw dat we een beetje dizzy werden van het heette weer. Ook hadden we iets minder leuke, strengere en minder goed verstaanbaardere collega’s. Heel de dag kregen we kleine klusjes, articuleerde ze slecht en lachte ons een beetje uit als we weer iets niet goed deden. Best vervelend soms, omdat we het juist wel willen leren. Op het einde van de dag zaten Pien en ik er echt doorheen, hadden slecht geslapen, het was heet en wilde naar huis. We hadden er gewoon voor gezorgd dat we geen pauze hadden en dat we dus een half uur eerder konden gaan. Dat was goed gelukkig. Vannacht hebben we gelukkig weer beter geslapen, en hadden weer meer zin in het werken. Pien stond vandaag weer op de OPD, voor de controles en ik op de Emergency. Toch weer veel geleerd. Vandaag heb ik wat meer verpleegtechnische dingetjes gedaan en geleerd over de ziektebeelden en medicijnen. Er waren heel wat kindjes met hoge koorts, die waarschijnlijk Malaria hadden. Verder ook weer een kindje met een zwart afgestorven voetje, een meisje die was aangereden door de taxi en iemand met een verhoogde bloeddruk.
Verder was het over het algemeen heel rustig, omdat het op dinsdag altijd markt is in Kasseh, wat blijkbaar belangrijker is als je ziek bent dan naar het ziekenhuis gaan.
Nou weer een heel verhaal! Ik heb een aantal foto’s op facebook gezet zodat jullie een beetje een beter beeld erbij krijgen ;). Ondertussen heb ik ook weer een nieuwe telefoon en ben ik weer bereikbaar op Whatsapp op het nummer: +31 6 12613734.
Tot snel weer!
Liefs Maartje
-
09 Februari 2016 - 20:27
Ine Van Ham:
Wat een geweldig verhaal. Zeker moeilijk en verdrietig om voor een eerste keer een overleden kindje te zien. Ik weet mijn eerste keer nog zo goed. Kan zo d er film nog afdraaien. Maar jullie maken daar veel mee. En zo anders als hier in Nederland. Wat een ervaring. Geniet ervan. Gr ine -
09 Februari 2016 - 21:49
Tom Van Ham:
Weer een hele ervaring rijker. Je hebt het inderdaad mooi omschreven Maart. Bijzonder dat Ghaneese mensen met hun cultuur met sommige gingen zo anders omgaan. Blijf vooral goed opletten en heeeel veeeel leren. Groeten, ook aan de andere, Pa -
09 Februari 2016 - 22:02
Mariëtte:
Leuk om te lezen hoe het met je gaat. Wat hebben jullie al veel meegemaakt in zo'n korte tijd.
Het lijkt wel vakantie zoals je schrijft. Carnaval heb je moeten missen, maar wat jullie daar meemaken is veel leuker denk ik. Succes met je stage en de uitstapjes.
Groetjes tante Jet. -
09 Februari 2016 - 23:28
Jeanne:
Hoi Maartje. Heel heftig. Wat had jij die moeder van dat kindje graag willen troosten he?!!
Misschien iets om aan te kaarten dat ze daar aan moeten werken!!
Onbegrijpelijk voor ons dat ze moeten lachen om zoiets.
Wel heel fijn dat jullie het zo gezellig hebben samen.
Misschien toch beter om een lekker exotisch sapje te drinken als je moet werken de volgende dag. Ik moet wel toegeven dat ik dat ook niet door had toen ik zo jong was als jij.
Zet 'm op meisje!
Groetjes Jeanne. -
10 Februari 2016 - 10:32
Loes:
Maart, wat schrijf je mooi!!
Wauw, wat heb je al veel meegemaakt! En dat in zo'n korte tijd.
Heftige dingen (aan sommige cultuurverschillen raak je nooit gewend en kan je nooit begrijpen!), mooie dingen, leuke dingen en maartje-dingen (je leert het nooit he, op tijd naar huis gaan).
Carnaval zit er hier weer op, daar hebben we je een klein beetje van mee laten genieten maandagavond. Jullie pa en ma mochten oppassen op de buurmeisjes, erg vervelend voor ze ;)
Succes Maartje! -
10 Februari 2016 - 19:17
Anneriet Van Ham:
ja dat was een heel karwei Maart!
ik geloof niet dat jullie ooit zo moeilijk waren toen loes, maaik en els op kwamen passen!!!
hoe was je dag vandaag?
alweer 3 van de 5 dagen achter de rug.
nog nieuwe dingen geleerd en geen heftige hoop ik voor jullie?
mooi verslag weer van spannende en ontspannende dingen.
advies van tante Jeanne helemaal niet zo gek (haha.)
tot gauw weer.
groeten aan Pien en Marije
liefs mam
-
11 Februari 2016 - 12:12
Yolanda:
Hoi Maartje,
Wat kun jij gezellig schrijven,leuk om te lezen en wat maak jij veel mee!
Geniet ervan!
Groetjes en n hele fijn tijd in Ghana.
Fam. Strijbos -
11 Februari 2016 - 22:39
Marloes:
Hee Maartje,
Hoorde vandaag van ons Teun dat je een waarbenjij.nu bij houdt, super leuk om te lezen allemaal! Zo krijgen we een mooi beeld van wat je allemaal beleeft daar. Heftig hoor dit verhaal! Echt shocking...
Wat zullen jullie veel leren daar...
Maar fijn dat jullie verder goed opgevangen worden door Percy enzo.
Geniet ervan (en laat je niet gek maken door je gieberende collega's)!!
Groetjes Edwin & Marloes -
14 Februari 2016 - 19:17
Tonnie:
hoi.Maartje leuk om te lezen wat je allemaal mee maakt ,geniet ervan ,groetjes Tonnie -
25 Februari 2016 - 10:45
Maaike:
Maart!
Indrukwekkend! Maar ook smakelijk gelachen om je typisch-jou-avonturen!
Kom maar op met dat volgende verhaal!! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
