Times fly when you have fun!
Door: Maartje
Blijf op de hoogte en volg Maartje
14 April 2016 | Ghana, Accra
Zo! Dat is alweer eventjes geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ons pap en mam kwamen hier en zeiden dat het wel weer tijd werd om iets meer van me te laten hoor aan Nederland.. Dus, bij deze!
Hoe het gaat? Heel goed! Ik heb momenten waarop ik twijfel of ik nog wel naar huis wil gaan, al zouden sommige thuis het daar niet zo mee eens zijn.. haha
Ondertussen al ruim over de helft, wat vliegt de tijd! Waar ik me mee bezig houd.. Heel veel leuke dingen, zoals jullie waarschijnlijk al wel op de foto's hebben gezien ;) Ons dorpje zit op 5 minuten afstand van de kust en ongeveer 2/3 uurtjes reizen vanaf Accra, waar veel te doen is. Zo zijn we regelmatig op Maranatha Beach Camp te vinden, wat ongeveer 10 minuten met de motor van ons huis vandaan is. Een heerlijk eilandje, met overdag meestal geen stroom, waardoor het lekker rustig is. Het eilandje ligt tussen de Zee en de Volta Rivier in, dus van beide kunnen we plezier beleven. Als het savonds donker wordt wordt de generator aangezet. De lichten springen aan en ook de o zo heerlijke Afrikaanse muziek, die ik denk ik ook erg ga missen als ik in Nederland ben. Niet veel later komt iedereen (meestal een man of 20/30) van zijn stoel af en begint met dansen. Wauw, wat kunnen ze dat hier goed! En natuurlijk kunnen wij dan niet achter blijven ;). Niet alleen Maranatha is een plaats waar we veel komen, ook Kokrobite is een van onze favorieten. Een groot reggae dorp, ook gelegen aan de kust. Overdag lekker surfen of aan het strand liggen en als het donker begint te worden, lekker eten en stappen met alle rasta mannen en vrouwen op de reggaemuziek. Paradijsje voor ons :)
Verder is er ook regelmatig iets te doen in het dorp. Freedom is onze vast kroeg waar we savonds vaak nog even iets drinken, omdat de dagen anders zo lang zijn als je om 3 uur alweer thuis bent van het werken. Dus uit het werk, slapen, wassen, eten koken en nog even een drankje doen bij Freedom.
Natuurlijk zijn er niet alleen maar leuke dingen. Zo is er regelmatig geen stroom en water, wat geukkig wel went. Verder hebben we ook geen wasmachine en moeten we dus met de hand wassen, wat ga ik dat NIET missen zeg! Wat een werk.. Ook vliegen er overal muggen rond en zitten mijn benen vol met kleine littekens van het krabben. Verder merk ik ook dat ik al de vele olie in het eten zit net zo makkelijk mijn lijf in als uit gaat. Mijn buik kan het Afrikaanse eten niet heel goed hendelen. Niet altijd fijn dus..
Wat eerst ook een groot probleem was, was mijn kippen fobie. Overal waar ik kom lopen kippen rond. Op de ene plaats nog meer dan de andere. Gelukkig is inmiddels de fobie al een stuk minder dan een maand terug. Alles went hier ;)
Natuurlijk is het niet alleen maar leuke dingen doen en feesten, want er moeten ook mensen verpleegd worden. Er daar zijn we natuurlijk ook voor!
De eerste vier weken hebben we zoals jullie weten doorgebracht op de Emergency en OPD. Als ik er op terug kijk niet heel veel kunnen doen omdat het erg chaotisch is, maar heel veel gezien en veel aan mijn Engels kunnen werken, omdat dat in het begin nog niet zo soepel verliep ;). Voor mijn gevoel duurde deze vier weken best wel lang als ik het vergelijk met de volgende afdeling, de IPD. Dit is de verblijfsafdeling in het ziekenhuis. Hier lagen mannen, vrouwen en kinderen in aparte kamers met 4 tot 8 bedden in een kamer. Alle diagnoses door elkaar. We hebben hier geen aparte afdelingen voor de longen of de cardio bijvoorbeeld. Op deze afdeling was misschien wel wat minder actie, maar wat Pien en ik heel fijn vonden was dat er veel regelmaat in de dagen zat. Misschien wel elke dag de zelfde dagindeling, maar op deze manier wisten we wel wat we moesten en konden doen, zodat we ook zelfstandig aan de gang konden. Hoe de dag eruit zag.. In de ochtend starten we met de verpleegkundige overdracht, wat voor ons niet heel veel meerwaarde had omdat we vaak niet wisten welk verslag bij welke patiënt hoorde, daar kwamen we na de rand wel achter. Vervolgens moesten we langs alle kamers om te rapporteren hoe de patiënt er bij lag. Wat ons opviel is dat dit totaal niet gedetailleerd was. Het enige wat je hoefde te schrijven, "patiënt is stable during taking up". Voor ons was het moeilijk om er soms dieper op in te gaan, omdat veel, vooral de oudere, weinig tot geen Engels kunnen. Maar gelukkig hebben wij wat zinnetjes van de lokale taal geleerd, zodat we in ieder geval konden vragen of het goed gaat. (Onga samina: Hoe gaat het? En Inga samina: Het gaat goed, en met jou?) Verder hielden we ons bezig met de wondzorg, het geven van medicatie en het checken van de vitale functies.
Wat ook fijn was, was dat we een hele fijne hoofdzuster hadden, waaraan we merkten dat ze ons ook echt iets wilde leren. Streng maar ook in voor een grapje. Zo was ze teleurgesteld dat we nadat ze het tegen ons had gezegd geen notebook hadden meegenomen om aantekening en woorden in op te schrijven zodat we dingen niet vergaten. Een paar weken later had ik haar terug gepakt. Ze wilde graag leren tot 10 te tellen in het Nederlands, dus wij leerde haar dat. Maar net voor we weg gingen vroegen we haar of ze het nog kon. Haar antwoord was, oo.. Nee ik ben het vergeten.. waarop ik natuurlijk antwoordde: Heb je het opgeschreven in je notebook? Nee.. dus wij antwoordde: hoe kunnen we je iets leren als je het niet opschrijft.. Daar konden we allemaal wel om lachen.
Ondertussen zijn we begonnen op de Maternity (de afdelingen voor zwangere en kraam). Erg indrukwekkend! In drie dagen tijd al 2 keizersnee operaties meemaakt en een tweeling geboorte. Jezus, wat gaat dat hier makkelijk zeg. Gemiddeld worden hier denk ik zo'n 20 baby's in de week geboren. Ongelooflijk hoeveel zwangere vrouwen hier rondlopen. Maar ook veel verschillende. Zo heb ik er al een paar gezien die komen voor hun 10e kind. Die zijn dan functioneel zwanger, wonend op een boerderij en hopend dat ze een jongetje krijgen, zodat hij kan meehelpen in het bedrijf. Wat er dan soms gebeurt, dokters zeggen dat het wel genoeg is, omdat je niet voor zoveel kinderen kunt zorgen. Dus soms na de keizersnee wordt de vrouw gesteriliseerd, zodat ze niet meer kinderen kan krijgen. Wat natuurlijk wel apart is. Veder is het hier ook de cultuur dat de vrouw bevalt in het dorp van de moeder. Zo lag er een vrouw op de afdeling die helemaal vanuit het noorden naar het zuiden was gereisd, om hier te bevallen en vervolgens 3 maanden lang hulp krijgt bij het opvoeden van de moeder. Ander zoontje en man bleven achter in het noorden. Wat we ook merken is dat wanneer mensen in Nederland kinderen krijgen dit iets heel speciaals is. Hier komt er soms nog geen lachje vanaf. Zo weer een baby, een uurtje blijven liggen en weer naar huis toe. Erg verschillend dus. Gelukkig heb ik nog drie weken op deze afdeling te gaan, dus nog veel te zien!
Voor nu.. Lekker vakantie! Bezoek gehad van Loes, die heeft lekker rondgetrokken door Ghana en is tussendoor langs geweest in Ada Foah en we hebben een weekendje goed doorgebracht in Kokrobite, erg gezellig dus! Ondertussen zijn dan ook ons pap en mam aangekomen in het verre Ghana. Heel leuk, maar ook erg vermoeiend voor beide. Het heette weer, voor hun een hele cultuurshock en voor mij alles vertellen en laten zien. Wat voor mij hier allemaal normaal en vanzelfsprekend is, is voor hun allemaal nieuw en anders. De eerste dagen hebben we doorgebracht in Ada Foah, zodat ze het dorp konden verkennen. We hebben een boottocht gedaan in de Volta rivier, ik heb ze meegenomen naar Maranatha, naar de hele grote drukke markt en natuurlijk het ziekenhuis. Het is leuk om te laten zien waar ik me dus al die tijd bevindt en mee bezig houdt. Gisteren zijn we na een lange taxi rit aangekomen bij Cape Coast een eeuwen oude slavenfort, waar ook Nederlandse geschiedenis in zit. Erg indrukwekkend om te zien, maar erg mooi! Na deze lange dag kwamen we aan bij een heerlijk beach resort, waar we heerlijk konden eten met een mooi uitzicht op de hoge golven. Fijn om na al die drukte overal op een rustige plaats te zijn waar je niet overal aangesproken wordt.
Vandaag zijn we de dag goed begonnen met een lekker ontbijtje en een frisse duik in de zee. En ja een echte duik, de golven waren zo hoog dat we gewoon omver gegooid werden! Na weer lekker opgefrist te zijn, zijn we richten Kakum National Park gegaan. Een heel mooi park, gelegen midden in de bossen met hele hoge bomen. Hier konden we tussendoor lopen met touwbruggen op wel 30/40 meter hoogte, heel mooi om te zien!
Ondertussen zijn we weer op weg naar huis (Ada Foah) om een dagje uit te rusten en om onze reis vervolgens weer voort te zetten naar de Volta regio waar hoge watervallen te zien zijn en hele hoge bergen. We zijn benieuwd!
Ik hoop dat jullie via deze weg weer een beetje op de hoogte zijn ;)
Tot snel!
Liefs uit Ghana!
Hoe het gaat? Heel goed! Ik heb momenten waarop ik twijfel of ik nog wel naar huis wil gaan, al zouden sommige thuis het daar niet zo mee eens zijn.. haha
Ondertussen al ruim over de helft, wat vliegt de tijd! Waar ik me mee bezig houd.. Heel veel leuke dingen, zoals jullie waarschijnlijk al wel op de foto's hebben gezien ;) Ons dorpje zit op 5 minuten afstand van de kust en ongeveer 2/3 uurtjes reizen vanaf Accra, waar veel te doen is. Zo zijn we regelmatig op Maranatha Beach Camp te vinden, wat ongeveer 10 minuten met de motor van ons huis vandaan is. Een heerlijk eilandje, met overdag meestal geen stroom, waardoor het lekker rustig is. Het eilandje ligt tussen de Zee en de Volta Rivier in, dus van beide kunnen we plezier beleven. Als het savonds donker wordt wordt de generator aangezet. De lichten springen aan en ook de o zo heerlijke Afrikaanse muziek, die ik denk ik ook erg ga missen als ik in Nederland ben. Niet veel later komt iedereen (meestal een man of 20/30) van zijn stoel af en begint met dansen. Wauw, wat kunnen ze dat hier goed! En natuurlijk kunnen wij dan niet achter blijven ;). Niet alleen Maranatha is een plaats waar we veel komen, ook Kokrobite is een van onze favorieten. Een groot reggae dorp, ook gelegen aan de kust. Overdag lekker surfen of aan het strand liggen en als het donker begint te worden, lekker eten en stappen met alle rasta mannen en vrouwen op de reggaemuziek. Paradijsje voor ons :)
Verder is er ook regelmatig iets te doen in het dorp. Freedom is onze vast kroeg waar we savonds vaak nog even iets drinken, omdat de dagen anders zo lang zijn als je om 3 uur alweer thuis bent van het werken. Dus uit het werk, slapen, wassen, eten koken en nog even een drankje doen bij Freedom.
Natuurlijk zijn er niet alleen maar leuke dingen. Zo is er regelmatig geen stroom en water, wat geukkig wel went. Verder hebben we ook geen wasmachine en moeten we dus met de hand wassen, wat ga ik dat NIET missen zeg! Wat een werk.. Ook vliegen er overal muggen rond en zitten mijn benen vol met kleine littekens van het krabben. Verder merk ik ook dat ik al de vele olie in het eten zit net zo makkelijk mijn lijf in als uit gaat. Mijn buik kan het Afrikaanse eten niet heel goed hendelen. Niet altijd fijn dus..
Wat eerst ook een groot probleem was, was mijn kippen fobie. Overal waar ik kom lopen kippen rond. Op de ene plaats nog meer dan de andere. Gelukkig is inmiddels de fobie al een stuk minder dan een maand terug. Alles went hier ;)
Natuurlijk is het niet alleen maar leuke dingen doen en feesten, want er moeten ook mensen verpleegd worden. Er daar zijn we natuurlijk ook voor!
De eerste vier weken hebben we zoals jullie weten doorgebracht op de Emergency en OPD. Als ik er op terug kijk niet heel veel kunnen doen omdat het erg chaotisch is, maar heel veel gezien en veel aan mijn Engels kunnen werken, omdat dat in het begin nog niet zo soepel verliep ;). Voor mijn gevoel duurde deze vier weken best wel lang als ik het vergelijk met de volgende afdeling, de IPD. Dit is de verblijfsafdeling in het ziekenhuis. Hier lagen mannen, vrouwen en kinderen in aparte kamers met 4 tot 8 bedden in een kamer. Alle diagnoses door elkaar. We hebben hier geen aparte afdelingen voor de longen of de cardio bijvoorbeeld. Op deze afdeling was misschien wel wat minder actie, maar wat Pien en ik heel fijn vonden was dat er veel regelmaat in de dagen zat. Misschien wel elke dag de zelfde dagindeling, maar op deze manier wisten we wel wat we moesten en konden doen, zodat we ook zelfstandig aan de gang konden. Hoe de dag eruit zag.. In de ochtend starten we met de verpleegkundige overdracht, wat voor ons niet heel veel meerwaarde had omdat we vaak niet wisten welk verslag bij welke patiënt hoorde, daar kwamen we na de rand wel achter. Vervolgens moesten we langs alle kamers om te rapporteren hoe de patiënt er bij lag. Wat ons opviel is dat dit totaal niet gedetailleerd was. Het enige wat je hoefde te schrijven, "patiënt is stable during taking up". Voor ons was het moeilijk om er soms dieper op in te gaan, omdat veel, vooral de oudere, weinig tot geen Engels kunnen. Maar gelukkig hebben wij wat zinnetjes van de lokale taal geleerd, zodat we in ieder geval konden vragen of het goed gaat. (Onga samina: Hoe gaat het? En Inga samina: Het gaat goed, en met jou?) Verder hielden we ons bezig met de wondzorg, het geven van medicatie en het checken van de vitale functies.
Wat ook fijn was, was dat we een hele fijne hoofdzuster hadden, waaraan we merkten dat ze ons ook echt iets wilde leren. Streng maar ook in voor een grapje. Zo was ze teleurgesteld dat we nadat ze het tegen ons had gezegd geen notebook hadden meegenomen om aantekening en woorden in op te schrijven zodat we dingen niet vergaten. Een paar weken later had ik haar terug gepakt. Ze wilde graag leren tot 10 te tellen in het Nederlands, dus wij leerde haar dat. Maar net voor we weg gingen vroegen we haar of ze het nog kon. Haar antwoord was, oo.. Nee ik ben het vergeten.. waarop ik natuurlijk antwoordde: Heb je het opgeschreven in je notebook? Nee.. dus wij antwoordde: hoe kunnen we je iets leren als je het niet opschrijft.. Daar konden we allemaal wel om lachen.
Ondertussen zijn we begonnen op de Maternity (de afdelingen voor zwangere en kraam). Erg indrukwekkend! In drie dagen tijd al 2 keizersnee operaties meemaakt en een tweeling geboorte. Jezus, wat gaat dat hier makkelijk zeg. Gemiddeld worden hier denk ik zo'n 20 baby's in de week geboren. Ongelooflijk hoeveel zwangere vrouwen hier rondlopen. Maar ook veel verschillende. Zo heb ik er al een paar gezien die komen voor hun 10e kind. Die zijn dan functioneel zwanger, wonend op een boerderij en hopend dat ze een jongetje krijgen, zodat hij kan meehelpen in het bedrijf. Wat er dan soms gebeurt, dokters zeggen dat het wel genoeg is, omdat je niet voor zoveel kinderen kunt zorgen. Dus soms na de keizersnee wordt de vrouw gesteriliseerd, zodat ze niet meer kinderen kan krijgen. Wat natuurlijk wel apart is. Veder is het hier ook de cultuur dat de vrouw bevalt in het dorp van de moeder. Zo lag er een vrouw op de afdeling die helemaal vanuit het noorden naar het zuiden was gereisd, om hier te bevallen en vervolgens 3 maanden lang hulp krijgt bij het opvoeden van de moeder. Ander zoontje en man bleven achter in het noorden. Wat we ook merken is dat wanneer mensen in Nederland kinderen krijgen dit iets heel speciaals is. Hier komt er soms nog geen lachje vanaf. Zo weer een baby, een uurtje blijven liggen en weer naar huis toe. Erg verschillend dus. Gelukkig heb ik nog drie weken op deze afdeling te gaan, dus nog veel te zien!
Voor nu.. Lekker vakantie! Bezoek gehad van Loes, die heeft lekker rondgetrokken door Ghana en is tussendoor langs geweest in Ada Foah en we hebben een weekendje goed doorgebracht in Kokrobite, erg gezellig dus! Ondertussen zijn dan ook ons pap en mam aangekomen in het verre Ghana. Heel leuk, maar ook erg vermoeiend voor beide. Het heette weer, voor hun een hele cultuurshock en voor mij alles vertellen en laten zien. Wat voor mij hier allemaal normaal en vanzelfsprekend is, is voor hun allemaal nieuw en anders. De eerste dagen hebben we doorgebracht in Ada Foah, zodat ze het dorp konden verkennen. We hebben een boottocht gedaan in de Volta rivier, ik heb ze meegenomen naar Maranatha, naar de hele grote drukke markt en natuurlijk het ziekenhuis. Het is leuk om te laten zien waar ik me dus al die tijd bevindt en mee bezig houdt. Gisteren zijn we na een lange taxi rit aangekomen bij Cape Coast een eeuwen oude slavenfort, waar ook Nederlandse geschiedenis in zit. Erg indrukwekkend om te zien, maar erg mooi! Na deze lange dag kwamen we aan bij een heerlijk beach resort, waar we heerlijk konden eten met een mooi uitzicht op de hoge golven. Fijn om na al die drukte overal op een rustige plaats te zijn waar je niet overal aangesproken wordt.
Vandaag zijn we de dag goed begonnen met een lekker ontbijtje en een frisse duik in de zee. En ja een echte duik, de golven waren zo hoog dat we gewoon omver gegooid werden! Na weer lekker opgefrist te zijn, zijn we richten Kakum National Park gegaan. Een heel mooi park, gelegen midden in de bossen met hele hoge bomen. Hier konden we tussendoor lopen met touwbruggen op wel 30/40 meter hoogte, heel mooi om te zien!
Ondertussen zijn we weer op weg naar huis (Ada Foah) om een dagje uit te rusten en om onze reis vervolgens weer voort te zetten naar de Volta regio waar hoge watervallen te zien zijn en hele hoge bergen. We zijn benieuwd!
Ik hoop dat jullie via deze weg weer een beetje op de hoogte zijn ;)
Tot snel!
Liefs uit Ghana!
-
14 April 2016 - 22:14
Loes:
Plafonno!!
Gelukkig dat je weer een mooi verhaal hebt geschreven, zodat je iedereen even mee kan nemen in jouw bijzonder en mooi leven daar!!
Ik heb ervan genoten om jou te zien genieten in het mooie Ghana. Nogmaals dankjewel dat ik je mocht komen opzoeken!
Geniet ervan met jullie pa en ma! Maak er een onvergetelijke vakantie van!
Liefs uit het zeer gestructureerde Oostelbeers XX -
14 April 2016 - 22:31
Jeanne Van Der Ploeg:
Hoi Maartje en Tom en Anneriet.
Mooi verhaal hoor!
Ik heb weer een goede indruk van jouw leven in Ghana.
Heel indrukwekkend allemaal.
Geniet nog lekker even met zijn drieen.
Bedankt voor alle prachtige foto's.
Groetjes Martie en Jeanne. -
14 April 2016 - 22:59
Joyce:
Wouw wat een verhaal!! Maar wat gaaf allemaal! Geniet er van samen!! -
15 April 2016 - 00:42
Rian:
Echt een mooi verhaal......maartje wat is het een mooie beleefden. ..geniet nog met z n alle de komende tijd de groetjes van ons -
15 April 2016 - 11:29
Josien Vd Sande:
Hey maartje, wat leuk om je verhaal te lezen. Nog veel succes daar en geniet van deze unieke ervaring. Grtjes aan jullie pap en mam. -
15 April 2016 - 13:46
Jose:
Hoi Maartje
Heerlijk om je verhaal te lezen. We hebben gisteren al genoten van de verhalen uit Ghana van ons Loes.
En wat is het herkenbaar, ook de reacties van je ouders.
Maar wel heel fijn dat je ze iets kunt laten zien van jouw Afrika.
Geniet er nog van en doe de groetjes aan je pa en ma.
-
15 April 2016 - 15:20
Maaike:
Heeel tof Maart!! Heerlijk om te lezen hihi :) Genieten met jullie pap en mam! X -
15 April 2016 - 16:02
Monique Bolder:
Dag Maartje,
Wat een mooi avontuur in dat verre Ghana.
Je moeder is een collega van mij en heeft me verteld over jou reis.
Wat fijn dat je nu je ouders kunt laten zien, waar je mee bezig bent.
Geniet er samen maar van.
Gr. Monique -
15 April 2016 - 19:53
Tonnie:
Hoi Maartje ,wat een belevenis dit nemen ze je niet meer af ,geniet met jullie pap en mam en voor jou nog veel mooie studie momenten . groetjes tonnie -
16 April 2016 - 16:11
Harriette:
Hey Maartje,
Je luistert toch nog steeds naar je ouders begrijp ik nu.....haha!
Mooi om weer op de hoogte te zijn met je mooie verhalen.
En jullie pap en mam moeten wij ook opvangen als ze terug komen begrijp ik, dat ze weer met twee benen op de grond komen....
nog heel veel plezier daar met z'n allen!, -
23 April 2016 - 11:22
Rianne:
Her Maartje,
Wauw wat een mooie verhalen. Wat heb je al veel meegemaakt!
Super leuk om te lezen! Fijn dat je het zo naar je zin hebt.
Heel veel succes nog en vooral lekker genieten! :)
Liefs X Rianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
